SONDAN BİR ÖNCE..."kan ve ip"

   SONDAN BİR ÖNCE....

                                                                        kan ve ip/ blood and rope

for you...

Kapılardan, kocaman taş duvarladan geçtiler. Yol akmayacaktı, gittiği hiçbir yer yoktu şimdilik. Sessizlik, toz ve ışıkla çoğaldılar. Oysa büyük gürültülerin arasında, dudakların kımıltısından başka duyulacak bir şey yoktu aralarında. Gece gibiydi günler. Açılmayan, sabaha varsın; bitsin diye sımsıkı boşluklara dağılan. Gece kilitli kapıların ardındaydı. Geride duranın geri dönemeyeceği bir hiçülkeden söz edildiğini duydu. Bildiği dilde kan revan bir sonrasızlık nöbeti tutuyordu. Kimselerin, “ne işin var burada? Hadi evine dön” demeyeceğini biliyordu. Gittikçe çoğalacaktı cennet söylenceleri. Burası cehennemin hiç tanımadığı parçalarından biriydi. Cennete benzeyişi hafızasındaki tıkanmadandı belki.

Boşluklar açılacaktı. Etrafında dönülecek, suskuya asla yer vermeyecek bir telaş içinde büyüyüp duracaktı. Kimse görmesin istediler. Boşlukta eriyip gittikleri bilinmesin... Gördüler; kem, acımasız gözleri o kadar büyüktü ki, akıldan hiç çıkmayacak ve onları oldukları yerde o boşluğa hapsedecek bakışlar yağdı üzerlerine. Kaçabilmek için inkarlara ihtiyaç vardı. Binlerce yıllık, toprak altlarından fışkıran o inkarlara tutundular. Yalvarmalar, son bir kaçış ihtimali uğrunaydı. İşe yaramadı. Oldukları yerde, gürültüler içinde açılan boşluğun yarasına hapsoldular.

Gitmek kolaydı, geride hiçbir iz bırakmamak... Kalan parçalar, taştan, tenden ve utançtandı. İz bırakmamak neredeyse imkansız. Ama gidebilen birileri olacaktı. Unutmanın en kolay uykusuna kendini bırakabilen birileri... Akılda kalanları sökmek, geride kalan olmaktan da zordu. Geride zamanın tozunu alan, onu gırtlağında suskuyla yıkayan birileri kalacağını bildiler. O halde en kolayı onun tenindeki ışığı karartmaktı; hem de güneşten önce ve güneşten hızlı yapabilen kazanacaktı. Yanmaktı bu; deliresiye karanlıkla avutulmak... Yananın hiçbir avuntuyla açılmayacak, az çok bilinen bir geleceği olurdu. Bunu bir sır gibi birbirlerine devrederler, kan ve terle örterlerdi üstünü. Bir tür ayindi. Karalamalardan, kem göz izi bırakmalardan çok sonra sırası gelen. Kalanlar kendi boşluklarında bir kez daha hapsoluyorlardı  bu iklimde. Bunu başka dillerde bilmeyenlerse çoktan göğün altında, yağmurdan yolculuklara hazırlandılar.

Yıldızlar vardı isim isim ve renk renk. Bazı geceler delirmelerin hesabı yıldızların bulandıkları renklerde görülürdü. Çünkü buralarda yıldızlara bir isim ve kuşam vermek hem delilik hem de büyük günahtı. Tıpkı bir ihtimallik mutluluk kapısından bakanın boynunu oracıkta kıstırmaya benzeyen bir cezayla bedellenen. Kadınlar gelip geçtiler, yüzleri apaçık ama gerilerinde binlerce hayattan çalınmış ilenmeyle bezeli maskeler... Kadınlar birbirlerini tanırlardı ama ilk önce unutacakları yine aynı yüzlerdi; kendilerine, analarına, çocuklarına benzeyen kadın yüzleri... Kadınlar ilençlerini yağdırdılar duvarlardan. Kan sızdı boşluklara doldu. Geride kalanların acıyla, can havliyle tutunduğu kapılar bir bir kapanırken kan sağanağında boğulmak bir ihtimalden çok daha fazlası olmuştu artık. Kadın kokusu, gece tutulması, olası bir tutkunun büyülü çağrısı; tozdan,tözden ve hiçlikten öteye gidemeyişi yıldızlar önünde doğruladılar. Bir tür tanıklık,  geçmiş hayatlardan miras kalmış ayin eşliğinde yapıldı bu kıyım. Birileri içine dönüyordu. Bunun sonu dündü. Düne varmak, çoktan hiçbir yere gidememiş olmaktı. Bu kadarı yetebilirdi. Mutlanmanın coşku ve hazla kuşanmanın bir ihanet kadar ağır bedeli vardı. Kadınlar arasında kadın kalamamak...

 Geceye asıldılar onlar. Son bir tutunuşla, birbirlerine dokunmamaya çalışarak gecede sımsıkı saklı kalmaya yeltendiler. Oysa sokak araları vardı hatırlarında. Birbirlerinin hafızasındakilere hiç benzemeyen, kaba, ağır iplerle birbirini bağlamaya çalışan... Uçurumlar, kocaman hatıralar ama güneş dolu olduğuna yemin edebilecekleri sokaklara kaçmak istediler. Birbirlerinin akıl dehlizi daha iyiydi boşluklarla göğe uzanan o ortalık yerden. Kalpler kanayabilirdi ve biliyorlardı ki, kanarsa bir daha iflah olunmazdı oralarda. Ne gidilebilir, ne de geride kalabilirlerdi. Daha güçlü ve iri düğümler atıldı kem gözlere, inatla bir yara gibi açılan ve gülümseme olduğu yalanıyla dünyayı uyutan o karadeliklere inat. Boşluğa düşseler ne olacaktı... Karapelerinli bir adam, şövalye masallarıyla uyuttuğu bütün iyi kız çocuklarını artık kocaman karanlığını saklamaya  gerek duymadan söküp alacaktı oradan. Kadınlar daha koyu bakacak, baktıkları yer iltihap ve ceset kokacaktı. Korkmadılar. Geçmişlerinde korkularından kuleler, birbirlerinin kulaklarına fısıldadıkları gibi rengarenk uyku hapları vardı. Akılları bir zaman bir yerde, belki birbirine hiç değmeyen anlar içinde aynı şekilde yırtılmıştı bir yerinden. Korkudan ötesi kalmamıştı. Ölüm mü? Yaşarken içine düşülen şeye artık ölüm denemezdi. Biliyorlardı. Kayıpları, iri kırılmaları vardı. Şimdi ne bu kara kaplı şövalye özeti, ne korkunç kadın söylenceleri onlara değmiyordu. Zaten yolun orta yerinde kopacaktı ip. Yıldızlardan aşağı düşeceklerdi. Yıldız tozları günler içinde dökülüp giderdi. Hiçbir iz, hiçbir akıl oyunu kalmayacaktı geride. Yalandı. İzler boyuna kesikler atacaktı içlerine. Ama saklamayı bildikleri bütün yaralar arasında taptaze ışıldamakla yetinecekti o da. O halde bağlandıkça bağlandılar geceye. Bir tutsaklığa hiç benzemeyen, aksine bütün yaşamlardan daha özgür bir bağ kuruldu. İpler, kesif yıldız kokusu ve bir sonrasızlık kaldı geriye. Bir de henüz verilmemiş bir son söz... Dudak arasından dökülmesine zaman tanınmış bir veda ihtimali. Sondan bir önceki vedaydı bu. Kalanın durduğu yere ikna olmasını, gidenin bütün mesafeleri sahiplenmesini gerektiren. Sustular. Söylenecek her şeyi, diğerleri ait oldukları karanlık diliyle söylemişlerdi. Geriye sözlerden ve bilinen her şeyden çok daha ötede, yüzyıllar geçse yerinden oynatılamayacak bir iz kaldı. Yaraya benzeyen, yaradan daha çok acıtan ama aslında yerine en çok yakışan....